இந்திய பொருளாதார நெருக்கடி – பாகம் 3

இந்த தொடரின் பாகம்-1 & பாகம்-2 ஆகியவற்றை நீங்கள் ஏற்கனவே படித்திருப்பீர்கள் என்பதால் நாம நேரா விஷயத்துக்கே போயிரலாம். இந்த பாகத்தில் நாம் விவாதிக்க போறது ‘அந்நிய முதலீடு’ பத்தி தான்.

என் முதல் பாகத்தை படிச்ச பலரும் ‘அந்நிய செலாவணி’ என்பதை ‘அந்நிய முதலீடு’ என்பதுடன் போட்டு கன்பீசன் ஆகி சகட்டு மேனிக்கு விமர்சிச்சதால, முதலில் அது ரெண்டுக்குமான வித்தியாசத்தை பார்த்திரலாம்.

அந்நிய செலாவணி (Foreign Reserve) என்பது நம்மிடம் இருக்கும் டாலர் கையிருப்பு. இந்த அந்நிய செலாவணி எந்த அளவுக்கு நம்ம கிட்டே கையிருப்பு இருக்குதோ அதன் அடிப்படையில் தான் உலக நிதி நிறுவனங்கள் நம்ம நாட்டின் கடன் நம்பகத்தன்மையை (Credit Credibility) வரையறை செய்யும். இப்படியான நிதி நிறுவனங்களின் வரையறை அடிப்படையில் தான் நம் நாட்டுக்கு மற்ற நாடுகள் முதலீடு செய்யும். ஆக, நம்ம கிரெடிட் ரேட்டிங்கை நல்லபடியா வெச்சிக்க நாம முயற்சி செய்யணும்.

சரி, அதை எப்படி செய்யறது?

இந்தியாவில் இருந்து ஏற்றுமதி ஆகும் பொருட்கள், சேவைகள் (Export of Goods & Services) எல்லாத்துக்கும் நாம டாலரில் பணம் வாங்குறோம். இன்னொரு பக்கம் நமக்கு தேவையான பொருட்கள், சேவைகளை இறக்குமதி (Import of Goods & Services) செய்யுறோம். அதுக்கு நாம டாலரில் பணம் கட்டுறோம். ஏற்றுமதியை விட இறக்குமதி குறைவா இருந்தா நமக்கு டாலர் கையிருப்பு வரும். அதன் மூலம் அந்நிய செலாவணி அதிகரிக்கும். ஆனா இப்போதைய நிலையில் ஏற்றுமதியை விட 32% அதிகமா இருக்கு இறக்குமதி.

அதனால, நமக்கு வர்ற டாலர்களை விட நாம கொடுக்க வேண்டிய டாலர் அதிகமா இருக்கு. வேறே வழியில்லாம நாம நம்முடைய அந்நிய செலாவணி கையிருப்பில் இருந்து கொடுக்க வேண்டியதா இருக்கு. இந்த வகையில் அந்நிய செலாவணி குறையுது.

அந்நிய செலாவணி கையிருப்பு டாலருக்கு எதிரான இந்திய ரூபாய் மதிப்பை நிர்ணயிக்குது என்பதால் ரூபாயின் மதிப்பு அதிரடியா குறைஞ்சிருச்சு.

‘அந்நிய முதலீடு’ங்கறது வெளிநாட்டு நிறுவனங்கள் நம்ம நாட்டில் செய்யும் முதலீடு. ஏன் வெளிநாடு முதலீடு செய்யணும்? இந்தியாவில் பெரிய அளவில் வளர்ச்சி பணிகளுக்கு வாய்ப்பு இருக்கு. இன்னமும் சாலை, அடிப்படை வசதிகள் இல்லாத ஊர்கள் அனேகம். ஒழுங்காக வரி கட்ட கூட யோசிக்கும், வரி ஏய்க்கும், நாணயமற்ற மக்களை பெரும்பான்மையாக கொண்ட இந்திய நாட்டில் அரசாங்கத்தால் மட்டுமே அவ்வளவு வளர்ச்சி பணிக்கான நிதியையும் திரட்டிட முடியலை. நம்மகிட்டே அந்த அளவுக்கு நிதி கையிருப்பும் இல்லை. கடனா வாங்கினாலும் அதை திருப்பி கொடுக்க ஆகும் காலம் எவ்வளவுன்னு சொல்ல முடியாது. உதாரணமா, 100 கி.மீக்கு ஒரு ரோடு போட நாம 425 கோடி ரூபாய் கடன் வாங்குறோம்னு வெச்சுக்கிட்டா, அந்த 100 கி.மீ ரோடு மூலம் அந்த 425 கோடி ரூபாய் வசூலாக எத்தனை வருஷம் ஆகும்னு யாருக்கும் தெரியாது. ரிட்டர்ன் ஆஃப் இன்வெஸ்ட்மெண்ட் (RoI – Return of Investment) அந்த அளவுக்கு கியாரண்டியா இல்லை.

நம்ம கிட்டே பணமும் இல்லை. நமக்கு நிறைய வளர்ச்சியும் தேவை. நம்மால் கடனும் வாங்க முடியாது. அப்போ என்ன செய்யணும்? யார் கிட்டே பணம் இருக்கோ அவ்ங்களை அந்த பணத்தை நம்ம கிட்டே முதலீடு செய்ய வெக்கணும். அந்த முதலீட்டிலிருந்து அவங்க வருவாயை எடுத்துக்குவாங்க. நாம வளர்ச்சியை எடுத்துக்குவோம். நம்ம கிட்டே முதலீடு செய்ய நினைக்கிறவன் என்ன செய்வான்? நீங்க ஒரு தொழில் தொடங்கணும்னு நினைச்சாலோ, வீடு வாங்கணும்னு நினைச்சாலோ, ஷேர் வாங்கணும்னு நினைச்சாலோ என்ன செய்வீங்க? எங்கே முதலீடு செஞ்சா நமக்கு லாபமா இருக்கும்? நல்ல விலையேற்றம் இருக்கும்? இதெல்லாம் யோசிப்பீங்க இல்லே? கடந்த கால ஹிஸ்டரி, எதிர்கால கணிப்புக்கள் எல்லாத்தையும் யோசிச்சு தானே முதலீடு செய்வோம்? (ஸ்பிளண்டர் பைக் வாங்கு மாப்பிள்ளே. நல்ல ரீசேல் வேல்யூ இருக்கும் – மாதிரி).

இதே டைப்பில் தான் இந்தியாவில் முதலீடு செய்யுறதா, இலங்கையிலா, பாகிஸ்தானிலா, பர்மாவிலான்னு யோசிச்சிட்டு இருக்கிற வெளிநாட்டு நிறுவனங்கள இந்தியாவில் தான் முதலீடு செய்யணும்னு முடிவெடுக்க வெக்கிறதே சர்வதேச நிதி நிறுவனங்கள் கொடுக்கிற கிரெடிட் ரேட்டிங்கும், முதலீட்டுக்கு கிடைக்கக்கூடிய ரிட்டர்ன்ஸும் தான். அது நம்பிக்கையா இருக்கிற பட்சத்தில் நம்ம நாட்டில் முதலீடு செய்வாங்க.

ஏன் வெளிநாட்டு முதலீட்டையே எதிர்பார்க்கணும்? இந்தியாவில் முதலீடு செய்யற அளவுக்கு ஆள் இல்லையா? அரசாங்கத்துக்கிட்டே பணம் இல்லைன்னா என்ன? தனியாரை முதலீடு செய்ய சொல்லலாம் இல்லே?

இப்ப ஒரு நகரத்தில் பைப்பாஸ் ரோடு போடணும்னு வெச்சுக்கோங்க. கிட்டத்தட்ட 40 கிமீ நீளம். சும்ம ஜம்முன்னு நாலு வழி சாலை. சர்வதேச தரத்தில் போடணும்னு வெச்சுக்கோங்க. மொத்த பட்ஜெட் சுமார் 200 கோடின்னு உதாரணத்துக்கு எடுத்துக்கலாம். அரசாங்கத்துக்கிட்டே 70 கோடி தான் இருக்குன்னா ஒரு தனியாரை கூப்பிட்டு நீ பாக்கி 130 கோடி போட்டு ரோட்டை போடு. அந்த பணத்தை சுங்கவரியா 30 வருஷத்துக்கு வசூல் பண்ணி எடுத்துக்கோன்னு சொல்லுவாங்க. இதை தான் BOOT (Build Own Operate Transfer) System னு சொல்லுவாங்க. அவங்களே நிர்மாணிச்சு, குறிப்பிட்ட காலம் வரை சொந்தமாக்கி, அதுக்கான சுங்கம் வசூலிச்சு, பின் அரசாங்கத்துக்கிட்டே திருப்பி கொடுக்கிறது. இந்த மாதிரி நிறைய சாலைகள் நம்ம தமிழ்நாட்டிலேயே இருக்கு. PPP (Public Private Partnership) Project மூலமா பல சாலைகள் போட்டிருக்கோம்.

சரி சின்ன புராஜக்ட்களுக்கு இது ஓகே. மிகப்பெரிய புராஜெக்டுகளுக்கு நிதி உதவி செய்யுற அளவுக்கு இந்திய நிறுவனங்கள் கிட்டே பணம் இருக்கா? இல்லை. அதனால் தான் வெளிநாட்டு நிறுவனங்களை நாடுறோம். அவங்க பெரிய அளவில் முதலீடு செஞ்சு வருமானம் பார்க்கிறாங்க. நமக்கு வளர்ச்சியும் கிடைக்குது. இப்படி வெளிநாட்டிலிருந்து நமக்கு வருகிற முதலீடுகளும் அந்நிய செலாவணி கையிருப்பை அதிகப்படுத்தறதோட, இந்தியாவின் கடன் தரத்தையும் உயர்த்துது.

நேரடியா முழுமையான முதலீடு செய்யுற முறை மட்டுமல்லாம கூட்டு தொழில் மூலமா முதலீடு செய்யுற முறையும் இந்த அந்நிய முதலீட்டில் இருக்கு. ஹீரோ-ஹோண்டா, கவாசாகி-பஜாஜ், எஸ்கார்ட்ஸ்-யமாஹா, டிசிஎம்-டொயோட்டா, கிர்லோஸ்கர்-டொயோட்டா, டிவிஎஸ்-சுசுகி, மாருதி-சுசுகி மாதிரியான நிறுவனங்கள் இந்திய-வெளிநாட்டு நிறுவனங்களின் கூட்டு நிறுவனங்களா வாகன துறையில் இயங்கியவை. 49% & 51% பங்கு அடிப்படையில். இதன் மூலம் என்ன ஆச்சு, வெறும் ராஜ்தூத், ஜாவா, என்பீல்டு மட்டுமே இருந்த இருசக்கர வாகனதுறையில் நவீன வாகனங்கள் வர தொடங்கிச்சு. விலையும் குறைவாச்சு. பல்லாயிரக்கணக்கானவங்களுக்கு வேலை வாய்ப்பு கிடைச்சுது. வாழ்க்கை தரம் உயர்ந்தது.

தொலைபேசி, சாலை, வாகனம், விமான போக்குவரத்து, பெரும் தொழிற்சாலைன்னு பல பல துறைகளில் அந்நிய முதலீடு வந்து குவியறதால இந்தியாவில் இந்திய அரசாங்கமோ, இந்திய தனியார் நிறுவனங்களோ மட்டுமே சேர்ந்து செய்தால் கிடைக்கக்கூடிய வளர்ச்சியை விட மிக மிக அதிகமான வளர்ச்சியும் மேம்பாடும் கிடைச்சுது. இப்படி போட்ட முதலீட்டுக்கு நல்ல ரிட்டர்ன்ஸ் கிடைச்சதால் நிறைய நிறுவனங்கள் போட்டி போட்டு இந்தியாவில் முதலீடு செய்துச்சு.

ஆக, அந்நிய செலாவணிங்கறது வேறே. அந்நிய முதலீடுங்கறது வேறேன்னு இப்போ புரிஞ்சிருக்கும். அதே சமயம் அந்நிய முதலீடு ஒரு வகையில் மறைமுகமா அந்நிய செலாவணிக்கு உதவுதுன்னும் தெரிஞ்சிருக்கும்.

இந்த அந்நிய செலாவணி தான் இப்போ நம்ம பொருளாதார முன்னேற்றத்துக்கு முக்கியம். அந்த அந்நிய செலாவணியை உயர்த்துறதுக்கான பல காரணிகளில் அந்நிய முதலீடும் ஒண்ணு. அம்புட்டு தான்!

பங்கு வர்த்தகம், முன்பேர வர்த்தகம், கரன்சி வர்த்தகம், கம்மாடிட்டி வர்த்தகம் மாதிரியான செயல்களால் பொய்யாக உருவகப்படுத்தப்படும் அபரிமிதமான விலை உயர்வும் கூட டாலர் மதிப்பு உயர காரணம். கண்ணிலேயே பார்க்காத ஒரு பொருளை மாய உலகமான இண்டெர்நெட்டில் ‘வாங்கி’ கையிருப்பு வெச்சுகிட்டு விலையை உயர்த்தி ‘விற்று’ லாபம் பார்க்கிற இந்த முன்பேர இணைய வர்த்தக முறையை தடை செய்யணும்னு பலரும் பலகாலமா போராடிட்டு வர்றாங்க. இந்த முறையால தான் இயல்பான விலையை விட அதிகமான விலையை வெங்காயம் முதல் தங்கம் வரை எல்லாத்துக்கும் ஏற்றி கிடக்குது.

உற்பத்தி துறை கிட்டத்தட்ட மொத்தமா முடங்கி கிடக்கிறதால், உள்நாட்டு உற்பத்தி அளவு குறைஞ்சு ஏற்றுமதியும் மந்தமாயிருச்சு. அதனால் நமக்கு வரக்கூடிய டாலர் வரத்தும் குறைஞ்சிருச்சு. இப்போ உடனடியா தொழில்துறையை முடுக்கிவிட்டு ஏற்றுமதியை ஒரே மாசத்தில் அதிகரிக்க முடியாதுங்கறது அரசாங்கத்துக்கு நல்லாவே தெரியும். நீங்களும் நானும் ஒழுங்கா வேலை செய்யாததுக்கு அரசாங்கத்தை குற்றம் சொல்லி என்ன ஆகப்போகுது? அதனால தான் அரசாங்கம் மாற்று ஏற்பாடுகளை சிந்திக்குது.

 

நேற்று (28.08.2013) மதியம் பிரஸ் மீட் நடத்துன நிதி அமைச்சர் ப.சிதம்பரம் கூட அதை தான் சொன்னாரு. நம்ம மார்க்கெட் குளோஸ்டு மார்க்கெட்டா இருந்து பிரயோசனம் இல்லை. இன்னும் கூடுதலா ஓப்பன் மார்க்கெட்டா மாறணும். அப்ப தான் பொருளாதாரம் உறுதியாகும்னு சொன்னாரு. அதாவது வெளிநாட்டு முதலீட்டுக்கு இன்னும் அதிக அளவில் பிற துறைகளை கொண்டு வரணும். முதலீட்டுக்கான கட்டுப்பாடுகளை தளர்த்தணும். கவர்ச்சிகரமான ரிட்டர்ன்ஸுக்கு உத்தரவாதம் கொடுக்கணும். இதையெல்லாம் செஞ்சா அந்நிய முதலீடு அதிகரிக்கும், அதன் பலனா டாலர் வரத்து அதிகரிக்கும், அது நம்முடைய அந்நிய செலாவணி கையிருப்பை அதிகரிக்கும்.

நேற்று ப.சிதம்பரம் சொன்ன பத்து திட்டங்களில் இந்த திட்டம் முக்கியமானது. (மற்றொரு முக்கிய திட்டம், தொழில்துறையை மேம்படுத்தவும், ஏற்றுமதியை அதிகரிக்கவும் பல சலுகைகள் கொடுக்கப்போறதா சொல்லி இருக்கார்.) அரசாங்கம் சரியான திசையில் தான் பயணிக்க தொடங்கி இருக்கு. ஆனா ரொம்ப தாமதமா பயணத்தை தொடங்கி இருக்கு.

அந்நிய செலாவணியை அதிகரிக்கிறது மட்டும் தான் இப்போதைக்கு இந்திய அரசின் உடனடி நோக்கம். அதுக்காக தான் அந்நிய முதலீட்டை அதிகரிக்கிறாங்க. இப்போ இந்த ரெண்டுக்குமுள்ள வித்தியாசம் ஓரளவு புரிஞ்சிருக்கும்னு நினைக்கிறேன்.

இந்திய பொருளாதாரத்தை இப்போ இருக்கிற நிலையிலிருந்து சீராக்க வெறும் அந்நிய செலாவணி, அந்நிய முதலீடு மட்டும் போதுமா என்ன? பத்தவே பத்தாது. பொருளாதார சீர்திருத்தம்ங்கறது நீண்ட கால பெரும் திட்டம். ஆனா எந்த சீர்திருத்தத்தையும் ஏற்றுக்கொள்கிற நிலையில் இந்திய மக்களும், சில கட்சிகளும் இப்போது இல்லை. இது வரை நாம பார்த்தது எல்லாமே பொருளாதார ரீதியான பார்வை. ஆனால், அரசியல் ரீதியான பார்வையும், நிர்வாக ரீதியான பார்வையும் சிலது இருக்கு. அந்த பிரச்சனைகளையும் சரி செஞ்சா தான் மொத்த பொருளாதாரத்தையும் மேம்படுத்த முடியும். அது என்னென்னன்னு அப்புறம் பார்க்கலாம்!

 

இந்திய பொருளாதார நெருக்கடி – பாகம் 2

முதல் பாகத்தை படிச்சவங்களுக்கு முன்னுரை தேவையில்லை. படிக்காதவங்க ஒரு நடை இங்கே படிச்சிட்டே வந்திருங்க.

இப்போ நாம ஸ்டிரெயிட்டா விஷயத்துக்கு போயிரலாம்.

2ஜி வழக்கை பொறுத்தவரைக்கும் அது ஒரு ஊகமான கணக்கீட்டின் அடிப்படையில் அமைந்ததுன்றது எல்லோருக்குமே தெரியும். அதாவது 2ஜி அலைக்கற்றையின் மதிப்பை மதிப்பிட நம்ம கிட்டே எந்த டெக்னாலஜியோ, முன்மாதிரியோ இல்லை. 3ஜி அலைக்கற்றையை ஏலம் விட்டப்போ கிடைச்ச தொகையை அடிப்படையா வெச்சு புரோ-ரேட்டா பேசிசில்  (Pro-rata basis) 2ஜி விலையை கணக்கிட்டிருக்காங்க ஆடிட்டருங்க. ஆனா அந்த முறை சரியா வராதுங்கறது எந்த ஒரு சாதாரண அக்கவுண்டண்டுக்கும் தெரியும்.

3ஜி டெக்னாலஜி வந்ததுமே 2ஜி அவுட்-டேட்டட் டெக்னாலஜி ஆயிருச்சு. அதனால் அதன் மதிப்பு குறைய தான் செய்யும். மேலும், ஏற்கனவே ஒதுக்கீடு செய்யப்பட்ட 2ஜி அலைக்கற்றைகள் போக மிச்சம் மீதி இருந்த அலைக்கற்றைகளை தான் ஒதுக்கீடு செஞ்சாங்க. ஆக, கிடைச்ச ஒவ்வொரு ரூபாயும் அரசுக்கான கூடுதல் லாபம் தான். ஆடிட்டருங்க கூட அரசுக்கு நஷ்டம்னு எங்கேயும் சொல்லலை. இன்னும் கூடுதல் லாபம் கிடைச்சிருக்கும்னு தான் சொல்லி இருக்காங்க. அதுவும் எப்படி, இத்தனை பேர் ஏலத்தில் கலந்துகிட்டு, இத்தனை ரூபாய்க்கு அது ஏலம் போயிருந்தா இத்தனை லட்சம் கோடி கிடைச்சிருக்கும்னு தான் அறிக்கையே இருக்கு. மொத்தமாவே அது ஒரு ஊகமான கணக்கீடு தான். (கடைசியில் அது இப்போ 30,000 கோடின்னு வந்து நிக்குது. அதுவும் கூட தவறான கணக்கு. அந்த அளவுக்கு இருக்காதுன்னு விவாதம் நடந்துட்டு தான் இருக்கு)

இந்தியாவில் ஆடிட்டிங், தணிக்கை அறிக்கை பத்தின ஒரு பேசிக் விஷயத்தை சிம்பிளா சொல்றேன். அது உங்க புரிதலுக்கு உதவியா இருக்கும்.

உதாரணத்துக்கு, நீங்க ஒரு கம்பெனி வெச்சிருக்கீங்கன்னு எடுத்துக்குவோம். அதில் ஒரு நாளைக்கு 100 மோட்டார் (Motor) உற்பத்தி பண்றீங்கன்னு வெச்சுக்குவோம். அப்படீன்னா மாசத்துக்கு 3000 மோட்டார். சரியா? இதை ஆடிட் செய்ய ஒரு குழு வருது. அவங்க சாம்பிளிங் (Sampling) படி ஒரு நாள் உற்பத்தியான 100 மோட்டாரிலிருந்து 14 மோட்டார்களை ஆடிட்டிங்குக்கு எடுத்துக்குவாங்க. அதில் 4 மோட்டார் தரமில்லைன்னு கண்டுபிடிக்கிறாங்கன்னு வெச்சுக்கோங்க, அவங்க அறிக்கை என்னவா இருக்கும் தெரியுமா? “சோதனைக்கு எடுத்த மோட்டார்களில் 25% தரமற்றவையாக இருந்தன. இந்த வகையில் நாளொன்றுக்கு 25 மோட்டார்களும், மாதத்துக்கு 750 மோட்டார்களும் தரமற்றவையாக இருக்க ‘வாய்ப்பு இருக்கிறது” ன்னு அறிக்கை கொடுப்பாங்க. அப்படி தான் அறிக்கை கொடுக்கணும்னு சட்டம் (IGAPP – Indian General Accounting Practice and Procedures) சொல்லுது. ஆனா நிஜத்தில் அந்த மாச உற்பத்தியான 3000 மோட்டார்களில் அந்த 4 மட்டுமே தரமற்றவையாக இருக்கவும் மற்ற 2996 மோட்டார்கள் தரமாக இருக்கவும் வாய்ப்பு உண்டு. அதை 100% முழுமையான ஆடிட்டிங்குக்கு உட்படுத்தி பார்த்தா தான் தெரியும். பெரும்பாலான ஆடிட்டிங் குழுக்கள் இப்படியான சாம்பிளிங் படி தான் அறிக்கை தருது. என் ஸ்டேட்மெண்ட் இது தான். இது சரியா தப்பான்னு நீங்க யாரை வேணும்னாலும் வெச்சு செக் பண்ணிக்கோங்க டைப்பில். யாரும் அதை ரீ-செக் செய்யமாட்டாங்கன்னு 200% நம்பிக்கை. 2ஜியிலும் அப்படி தான் நடந்தது. (இது அக்பர் பீர்பால் கிட்டே செம்மறி ஆட்டின் உடலில் எத்தனை ரோமங்கள் இருக்குன்னு கேட்ட கேள்விக்கு பீர்பால் சொன்ன அந்த அல்டிமேட் பதில் மாதிரி தோணுதில்லே?)

இப்போ நாம இந்த வங்கிகளின் வாராக்கடன் மேட்டருக்கு வருவோம்.

வாராக்கடன் 1.76 லட்சம் கோடின்னு கணக்கிட்ட ஆடிட்டருங்க, கணக்கிட்ட விதம் பற்றி தனியா ஒரு அனெக்சர் (Annexure) கொடுத்திருக்காங்க. அதன் படி ஒரு விசித்திரமான மெத்தடை அவங்க கையாண்டிருக்கிறதை புரிஞ்சுக்க முடியுது.

ஒரு உதாரணம் சொல்றேன். நீங்க ஒரு வங்கியில் 3 கடன்கள் வாங்கி இருக்கீங்கன்னு வெச்சுக்குவோம். 3ம் 1 லட்சம்னு வெச்சுக்குவோம். மொத்தம் 3 லட்சம் கடன். மாசம் ஒவ்வொரு கடனுக்கும் 2000/- கட்டணும். அப்படீன்னா மாசத்துக்கு 6000/-. நீங்க 2 கடனுக்கு கரெக்டா டியூ கட்டிட்டே வர்றீங்க, ஆனா 3வது கடனுக்கு மட்டும் ஒழுங்கா டியூ கட்டலைன்னா, நியாயமா அந்த 3வது கடன் தொகையான 1 லட்சம் (அதில் உள்ள, கட்டவேண்டிய, பாக்கி தொகை) தான் வாரா கடன். ஆனா ஆடிட்டிங் மேனுவல் படி பார்த்தா, உங்களது அனைத்து கடன்களும் வாரா கடன் தான். அதாவது நீங்க ஒழுங்கா டியூ கட்டிட்டு வர்ற அந்த 2 கடன் கணக்கும் கூட வாரா கடன்ல தான் சேர்த்திருவாங்க. இது ஒரு பக்கம் அப்படியே எடுத்து வெச்சுக்கோங்க. இன்னொரு விஷயம் கவனிங்க.

இந்த ‘வாரா கடன்’ என்பதற்கு என்ன அளவுகோல் வெச்சிருக்காங்க தெரியுமா? 90 நாட்களுக்கு மேல் ஒரு கணக்கில் எந்த பண பரிமாற்றமும் இல்லை என்றால் அது வாரா கடனாம். இதுக்கும் உதாரணம் வெச்சிருக்கேன்.

நீங்க கடைசியா உங்க கடனுக்கான டியூவை ஜூன் மாசம் கட்டியிருக்கீங்கன்னா, ஜூலை, ஆகஸ்ட், செப்டம்பர் ஆகிய மூணு மாசத்தில் ஒரு நாள் கூட, ஒரு ரூபாய் கூட நீங்க அந்த கணக்கில் கட்டாம இருந்தா அது வாரா கடன். அந்த வகையில் அந்த கடன் தொகையும், உங்க பேர்ல இருக்கிற மற்ற பிற (ஒழுங்கா கட்டப்பட்டுட்டு வர்ற) கடன்களும் எல்லாமே வாரா கடன் லிஸ்ட்ல வந்திரும். ஒருவேளை உங்களுக்கு அக்டோபர் மாசம் கொஞ்சம் லம்பா அமௌண்டு கிடைச்சு மொத்த பாக்கியையும் நீங்க செட்டில் பண்ணிடுறீங்கன்னு வெச்சுக்குவோம், அப்போ என்ன ஆகும்? ஒண்ணும் ஆகாது. நீங்க செலுத்த வேண்டிய பாக்கி தொகை ஜீரோ ஆயிரும். ஆனாலும் உங்க கடன் கணக்குகள் எல்லாமே வாரா கடன்ல தான் இருக்கும். ஏன்னா, அதில் தான் ஜூன் முதல் செப்டெம்பர் வரை தொடர்ச்சியா 90 நாட்கள் பண பரிமாற்றம் நடக்கலையே? அதுக்கு பின்னாடி எல்லாத்தையும் சேர்த்து கட்டிட்டாலும் அது வாரா கடன் தான். (இந்த மாதிரியான கடன்களை வாரா கடன்னு (NPA – Non Performing Asset) கணக்கு வெக்காம தாமதமாக செயல்படும் கடன்னு (SPA – Slow Performing Asset) கணக்கு வெக்கணும்னு ஒரு விவாதம் இப்பவும் நிபுணர்களால் நடத்தப்பட்டுட்டு இருக்கு! என்னை கேட்டால், அது தான் நியாயமும் கூட.)

இந்த ரெண்டு ரீதியில் தான் (அதாவது ஒழுங்கா கட்டப்படும் கடன்களும், தாமதமா கட்டப்படுற கடன்களும்) இந்த 1.76 லட்சம் கோடி ரூபாய் வாரா கடன் லிஸ்டில் வந்திருக்கு. இப்போ சொல்லுங்க. இது உண்மையாவே 1.76 லட்சம் கோடியா இருக்க வாய்ப்பு இருக்கான்னு? நிச்சயமா இருக்காது.

‘வாரா கடன்’ங்கறது மிக மிக சொற்பமான அமௌண்டா தான் இருக்கக்கூடும். மற்றவை எல்லாம் தாமதமாக செயல்படும் கடன் அல்லது, ஒரே நபரின் பிற ஒழுங்காக செயல்படும் கடன் தான்.

சரி, 1.76 லட்சம் கோடி வாரா கடன்னே வெச்சுக்குவோம். இதனால் வங்கிகளுக்கு என்ன நஷ்டம்? நஷ்டம் எல்லாம் ஒண்ணும் இல்லை. ஆனா வரவேண்டிய லாபம் குறைஞ்சிருச்சு.

உதாரணமா நம்ம ஸ்டேட் பாங்க் ஆஃப் இந்தியாவை எடுத்துக்கலாம். 2013-14 நிதியாண்டுக்கான முதல் காலாண்டு அறிக்கை (Q1 Results for FY 2013-14) சமீபத்தில் வெளியாகி இருக்கு. அதில் இந்த வாரா கடன் எல்லாம் கழிச்சப்பறமும் (Bad debts write off) கடந்த ஆண்டை விட இந்த ஆண்டு லாபம் 14% குறைஞ்சிருக்குன்னு சொல்லி இருக்காங்க.. சரி அப்படி எவ்வளவு லாபம்னு நினைக்கிறீங்க?

இது ஒரு பொது துறை வங்கி. சேவை மனப்பான்மையோடு, லாப நோக்கின்றி செயல்படும் வங்கி. இவங்க கணக்கு சொல்றது இந்த ஆண்டின் முதல் மூன்று மாதங்களுக்கு மட்டும். அதாவது வெறும் 90 நாட்களுக்கான கணக்கு. இதில் வாரா கடன் வேறே எக்கச்சக்கமா இருந்ததுன்னு சொல்றாங்க. அப்படின்னா எவ்வளவு லாபம் வந்திருக்கும்? ஒரு 10 கோடி? 20 கோடி? இல்லைங்க இல்லை. நல்லா தம் கட்டி மூச்சை இழுத்து பிடிச்சுக்கோங்க. 3,241.08 கோடி ‘நிகர’ லாபம். (நிகர லாபம் – Nett Profit – அப்படின்னா, எல்லா செலவும், வரியும், ஒதுக்கீடும் எல்லாம் போக மொத்தமா கைல நிக்கிற தொகை). ஜஸ்ட் 90 நாளைக்கு. வெறும் பொது சேவையும், மக்கள் நலனும் மட்டுமே முன்வெச்சு இயங்குற ஸ்டேட் பாங்க் நிலையே இப்படின்னா, ICICI, HDFC, KVB மாதிரியான தனியார் வங்கிகளை பத்தி நீங்களும் ஆடிட்டர் மாதிரியே குத்துமதிப்பா ஒரு கணக்கு போட்டு பார்த்துக்கோங்க.

இப்போ நான் முன்னே சொன்ன விஷயத்தை யோசிச்சு பாருங்க, ஒரு மிகப்பெரிய முரண்பாடு புரியும். அதாவது ஒழுங்கா கட்டுற கடனுக்கான பணம் வங்கிக்கு வந்திருச்சு. ஆனா, அவருடைய மற்றொரு கடன் வாரா கடனா இருக்கிறதால இந்த கடனும் வாராகடன் லிஸ்டில் இருக்கு. சுருக்கமா ஒரு கடனுக்கான தொகை லாபத்திலும், வாரா கடனிலும் என ரெண்டு இடத்திலும் இருக்கு. இந்த முரண்பாட்டை தான் நிறைய பேர் விவாதிச்சிட்டு இருக்காங்க. (நியாயமா இதை பத்தி விவாதிக்க வேண்டிய அரசாங்கம் வழக்கம்போல சைலண்டா தான் இருக்கு). அப்படி பார்த்தா 3,241.08 கோடி லாபம்ங்கறதும் தப்பு. 1.76 லட்சம் கோடி வாரா கடன்னு சொல்றதும் தப்பு.

இந்த லட்சணத்தில் தான் இருக்கு, இந்திய தணிக்கை துறை. குத்துமதிப்பா குன்சா அடிச்சு விடுறதிலயும், அப்படி அடிச்சு விட்ட தொகையை நியாயப்படுத்த சுற்றி வளைச்சு கணக்கு சொல்றதிலயும் அவ்ங்க ஜகஜ்ஜால கில்லாடிங்க. (எனக்கென்னமோ, முதல் பாகத்தில் சொன்ன மாதிரி, யூகமான, குத்துமதிப்பான ஆதாரமற்ற கணக்கீடுகளுக்கெல்லாம் ஒரு ஐடண்டிடிக்காக ‘ரூ.1.76 லட்சம் கோடி’ ங்கறதை வெச்சுக்கறாங்களோன்னு ஒரு டவுட்டு).

இணையத்தில் சமீப காலமா, அந்நிய முதலீடுக்கு எதிரா ஒரு மௌன மருகல் சப்தம் கேட்டுட்டே இருக்கு. உண்மையில் இந்த அந்நிய முதலீடுங்கறது இந்திய பொருளாதாரத்துக்கு நல்லதா, கெட்டதா? அது என்னென்ன மாதிரியான விளைவுகளை நமக்கு தரும்? ஏன் யார் எது பத்தி பேசினாலும், யாரோ ஒருத்தர் வந்து சம்மந்தமேயில்லாம அந்நிய முதலீடு பத்தி அதில் வம்பிழுக்கிறாங்க? அந்த அளவுக்கு அதில் என்ன இருக்கு? இதையெல்லாம் அடுத்த பதிவில் விரிவா பார்க்கலாம்!

இந்திய பொருளாதார நெருக்கடி – பாகம் 1

நேற்றைய தினம் இந்தியா முழுக்க பரபரப்பாக்கிய ஒரு செய்தி, இந்திய வங்கிகளின் வாராக்கடன் (NPA - Non-Performing Asset) 1.76 லட்சம் கோடி என்பது. இந்த 1.76 லட்சம் கோடிங்கறது ஆடிட்டருங்களுக்கு ரொம்ப பிடிச்ச தொகை போல இருக்கு. 2ஜி ஊழலுக்கும் அதே அமௌண்ட்டு, நிலக்கரி ஊழலுக்கும் கிட்டத்தட்ட அதே அமௌண்ட்டு, இப்போ வாரா கடனுக்கும். சரி, அதை விடுங்க. நாம விஷயத்துக்கு வரலாம்.

இந்திய பொருளாதாரம் மிக பெரிய சரிவை நோக்கி போயிட்டு இருக்கிறது நமக்கெல்லாம் தெரியும். டாலருக்கு எதிரா இந்திய ரூபாய் 65ங்கற நிலைக்கு போயிருச்சு. தங்கம் பவுனுக்கு 24,000 ரூபாயை தாண்டிடுச்சு. பங்கு சந்தையில் ஒரே நாளில் 2.25 லட்சம் கோடி ரூபாய் இழப்பு. இப்படியான செய்திகள் நமக்கு சொல்ல வர்றது என்னன்னா, இந்திய பொருளாதார மந்த நிலைங்கறதில் (Economic Recession) இருந்து பொருளாதார நெருக்கடியை (Economic Emergency) நோக்கி போயிட்டிருக்குங்கறது தான். ஆனா இதில் பயப்படுற அளவுக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லை. ஏன்னா, இது நஷ்டம் இல்லை. வரவேண்டிய தொகை வராம இருக்கிறது, உற்பத்தி குறைப்பு, அபரிமிதமான இறக்குமதி, வரி ஏய்ப்பு (Tax Evasion) போன்ற காரணிகளால தான் இந்த நிலை. இதை ரொம்ப சுலபமா சீர் செஞ்சிட முடியும். ஆனா அதுக்கு உறுதியும் தொலைநோக்கும் கொண்ட ஒரு திறமையான அரசாங்கம் வேணும். அதுவும் இருக்கு. ஆனா செயல்பட முடியாம அதை ஏதோ ஒண்ணு கட்டி போடுது. அந்த ஏதோ ஒண்ணு தான் இப்போ பிரச்சனை.

உலகம் முழுக்க பொருளாதார மந்தநிலை இருந்தப்ப கூட நிமிர்ந்து நின்ன பொருளாதாரத்துக்கு சொந்தக்காரங்க நாம. இப்பவும் அந்த திறன் இருக்கு. அதுக்கான காரணங்களை சுருக்கமா பார்க்கலாம்.

கரண்ட் டிஃபிசிட் (Current Deficit):

இந்திய பொருட்களை வாங்காம, இறக்குமதி பொருட்கள் மீதும், வெளிநாட்டு உதிரிபாகங்களை வெச்சு இந்தியாவில் ஒருங்கிணைக்கப்படுற பொருட்கள் மீதும் நமக்கு இப்போ அபரிமிதமான ஆர்வம் வந்திருக்குது. சாதாரண பேனா தொடங்கி, டிவி, ஃபிரிட்ஜ், ஏசி, போன், அட நாம போடுற ஷூ, ஷாம்பூ வரைக்கும் வெளிநாட்டு மோகம் பிடிச்சு ஆட்டுறதால் அந்த பொருட்களை அதிக விலை கொடுத்தாவது இறக்குமதி செய்யுறோம். அதே சமயத்தில் இந்திய பொருட்களின் உற்பத்தி வெகுவா குறைஞ்சிருச்சு. வேலை நேரத்தில் முழு திறனோடு உற்பத்தி செய்யாம இருக்கிறது (பாதி நேரம் சோஷியல் நெட்வொர்க்கிலேயே போயிருது பாஸ். அப்புறம் எங்கே வேலை செய்யுறது?), தரமற்ற உற்பத்தி போன்ற காரணங்களால் பொருட்களின் உற்பத்தி விலை கூடி, இந்திய பொருட்களுக்கான சந்தை குறைஞ்சிட்டு வருது. யாரும் நம்ம பொருட்களை விரும்பலை. நாமளே விரும்பலை அப்புறம் தானே வெளிநாட்டுக்காரன்?

இதன் ரிசல்ட் என்னன்னா, இறக்குமதி மதிப்பு அதிகம். ஏற்றுமதி மதிப்பு குறைவு. இது ரெண்டுக்கும் இடைப்பட்ட வித்தியாசத்தை தான் ‘கரண்ட் டிஃபிசிட்’ ன்னு சொல்லுவாங்க. இந்த வித்தியாசம் அதிகரிக்க அதிகரிக்க நமக்கு டாலர் தேவையும் தட்டுப்பாடும் அதிகரிக்குது. அதாவது அன்னிய செலாவணி கையிருப்பு குறையுது. அன்னிய செலாவணி கையிருப்பு குறைஞ்சிருச்சுன்னா, ரூபாயின் மதிப்பும் குறைய தொடங்கும். அதாவது இந்திய ரூபாயின் மதிப்பு என்பது இந்தியாவின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி (GDP – Gross Domestic Production Value), அன்னிய செலாவணி கையிருப்பு, தங்கத்தின் கையிருப்பு, கரண்ட் டிஃபிசிட்டின் அளவு இதெல்லாம் வெச்சு தான் மதிப்பிடுறாங்க.

தங்கம் இறக்குமதி:

சமீப காலமா திடீர் திடீர்ன்னு நிறைய நகைக்கடைகள் முளைச்சிட்டு வருது. இந்திய மக்களுக்கும் தங்கம் வாங்கும் ஆசை அதிகரிச்சிட்டு வருது. 1991-ல் காங்கிரஸ் அரசால் கொண்டுவரப்பட்ட புதிய பொருளாதார கொள்கையின் பலனா இன்னைக்கு நிறைய தொழில் வாய்ப்புக்களும் கைநிறைய சம்பளமும் எல்லோருக்கும் கிடைக்க தொடங்கிருச்சு. அதனால் வீடு, வண்டின்னு வாங்கி போட்டு முடிச்ச்வங்க அடுத்ததா தங்கத்தை வாங்கி சேமிக்க ஆரம்பிச்சாங்க. அதோட இப்போதைய ரிசல்ட், அதிகமான நகை கடைகள் தோன்றி இருக்கு. அது யாருடைய பினாமிங்கற சர்வதேச அரசியல் விளையாட்டுக்குள்ளே எல்லாம் போக விரும்பலை. ஆனா இந்த அதிகப்படியான நகை கடைகள் மிக மிக அதிக அளவில் தங்கத்தை இறக்குமதி செஞ்சு ஒவ்வொரு கடையிலும் டன் கணக்கில் ஸ்டாக் வெச்சிருக்காங்க. அதனால் தங்கம் இறக்குமதி அளவு அதிகரிச்சிருக்கு. ஆனா இங்கிருந்து ஏற்றுமதி குறைஞ்சிருக்கு. இது தங்க கையிருப்புக்கான கடனை அதிகரிச்சதால சமீபத்தில் இந்திய அரசாங்கம் தங்க இறக்குமதிக்கு கட்டுப்பாடு விதிச்சதோட மட்டுமில்லாம, மக்களையும், தங்கம் வாங்காதீங்கன்னு வேண்டுகோள் விடுத்திருக்காங்க.

வரி ஏய்ப்பு (Tax Evasion) :

பில் இல்லாம வியாபாரம் பண்றது, குறிப்பா பெரும்பான்மை வியாபாரத்தில் ஈடுபடுற மளிகை கடைகள், கமிஷன் ஏஜெண்டு வகையறாக்கள், குறைந்த வரிக்காக குறைத்து மதிப்பிட்டு பதிவு செய்யப்படும் சொத்துக்கள், வருமான வரியை குறைக்க கணக்கில் காட்டப்படாத வருமானங்கள், விதிக்கப்பட்ட செலுத்தப்படவேண்டிய வரியை கூட ஒழுங்காக கட்டாத மக்கள்ன்னு வரி ஏய்ப்பு பல பல வகையில் தொடர்ந்து நடந்துட்டு தான் இருக்கு. இதன் விளைவு என்னன்னா, இந்திய அரசுக்கு கிடைக்க வேண்டிய நியாயமான வரி வருவாய் கிடைக்கலை. அதனால் திட்டங்களை தீட்ட பிற வரிகளை உயர்த்தியாகவேண்டிய நிலை. இது விலைவாசி உயர்வில் கொண்டு போய் விட்டுடுது. நாம ஓரிடத்தில் செய்யும் வரி ஏய்ப்பை சரிக்கட்ட இன்னொரு இடத்தில் கூடுதல் வரி செலுத்தவேண்டிய நிலை ஏற்படுது. இதனால் வரி சமநிலை இந்தியாவில் இல்லாம போயிருச்சு (Tax Imbalance). வரி சீர்திருத்தத்துக்காகவும், வரி வசூலுக்காகவும், நிறைய குழுக்கள் நியமிச்சு அதன் பரிந்துரைகள் கிடைச்சாலும், மக்கள் அதை ஏத்துக்கமாட்டாங்கன்ங்கறாதால் அதையெல்லாம் அமல் படுத்தாம இருக்கு அரசாங்கம். இன்னொரு பக்கம் ஹசன் அலி மாதிரியானவங்க கோடி கணக்கில் வரி பாக்கி வெச்சிருந்தாலும், அவங்ககிட்டேயும் வசூலிக்க தயங்கறாங்க. டெண்டுல்கர், சினிமா துறை மாதிரி நிறைய இடங்களில் வரி சலுகையும் கொடுத்து இருக்கிற வருவாயையும் குறைச்சிக்கிட்டாங்க. எல்லாம் சேர்ந்து நம்ம தலையில் தான் வந்து வீழுது.

வாரா கடன் (NPA – Non Performing Asset) :

வங்கிகள் கொடுக்கிற கடன்களை திருப்பி செலுத்தாதவர்களாள் வங்கிகளுக்கு ஏற்பட்டிருக்கிற வாராக்கடன் ரூ.1.76 லட்சம் கோடி ரூபாய். இதில் கிட்டத்தட்ட ரூ.1.05 லட்சம் கோடி ரூபாய் மொத்தமா ஒரு 30 நிறுவனங்கள் கிட்டே இருந்து மட்டும் வரணும். பாக்கி இருக்கிறது சில்லறை கடன்கள் (தனிநபர் கடன், வாகன கடன், வீட்டு கடன், விவசாய கடன், கல்வி கடன், தொழில் முதலீட்டு கடன் இத்யாதி இத்யாதி)

சில்லறை கடன்களை பொறுத்தவரை, கடன்களை கட்ட முடியாத சூழல் தான் காரணம். 2008-09 ல் ஏற்பட்ட உலக பொருளாதார முடக்கம் எல்லாரையும் பதம் பார்த்திருச்சு. அதனால் பலர் தொழிற்சாலைகளை மூடிட்டாங்க, கடன்களை கட்ட முடியாம சிலர் தற்கொலை செஞ்சுகிட்டாங்க. இப்படியான நிலை ஒருபக்கம்னா, கட்ட வாய்ப்பும் வசதியும் இருந்தும் கட்டாம இருக்கிறவங்க சிலர். இந்த உண்மை நிலையை அரசாங்கம் தெளிவா உணர்ந்தாலும், பொது மக்கள் பாதிக்கப்படக்கூடாதுன்னு கடுமையான நடவடிகை எடுக்கலை. அதில் ஒரு மனிதாபிமான நியாயம் இருக்குதுன்னு ஒத்துக்கலாம்.

பெரும் நிறுவனங்களின் வாரா கடனான 1.05 லட்சம் கோடியை வசூலிக்க அரசு காட்டுற தயக்கம் தான் யோசிக்க வைக்குது. நிறுவனங்களுக்கு கடன் கொடுக்கும்போது அதை விட அதிக மதிப்புக்கு ஈடான சொத்துக்களையோ உத்தரவதத்தையோ வங்கிகள் வாங்கிக்கொள்ளும். வாரா கடனை அதன் மூலமா ஈடு செஞ்சுக்கலாம். ஆனா எந்த வங்கியும் அதை செய்யலை. சிறு கடன்களை போல, கட்ட முடியாத சூழலில் அவர்கள் இல்லை. கட்ட மனமில்லாத நிலையில் தான் இருக்காங்க.

உதாரணத்துக்கு விஜய் மல்லையாவை எடுத்துக்கலாம். அவருடைய கிங்ஃபிஷர் விமான நிறுவனம் நஷ்டம் ஆனதால் அந்த நிறுவனத்துக்காக வங்கிகளிலிருந்து பெறப்பட்ட கடன் வாரா கடன் ஆகிருச்சு. பொருளாதார கணக்கு படி அது சரி தான். ஆனா, வங்கிகள் அடுத்து செஞ்சது தான் ஷாக். மீண்டும், நிதி சீர்திருத்தம்ங்கற பேரில் ஏற்கனவே இருந்த வாரா கடனில் ஒரு பகுதியை தள்ளுபடி செஞ்ச்தோட கூடுதலா கடன் கொடுத்துச்சு. அதுவும் வரலை. சரி, அந்த கடனை அடைக்க முடியாத நிலையில் மல்லையா இருக்கிறாரான்னா, அப்படி இல்லை. அவருடைய யூ.பி குரூப்பின் (UB Group – Union Breweries, Distilleries, Union Batteries etc.,) பிற தொழில்கள் மூலம் அபரிமிதமான லாபம் கிடைச்சிருக்குன்னு அவரே அரசாங்கத்துக்கு அறிக்கை கொடுத்திருக்காரு. கிங்ஃபிஷரின் நஷ்டத்துக்கு அவர் தான் கடனை திருப்பி அடைக்கணும். பிற தொழில்களின் லாபத்துக்கும் அவர் தான் வரி கட்டணும். ஆனா கிங்ஃபிஷர் கடன் பார்வையில் மல்லையா கடனை கட்ட வழியில்லாதவர். மற்ற தொழில்களின் பார்வையில் அவர் அபரிமிதமான வரி செலுத்துபவர். இப்போ நிலுவையில் இருக்கும் சட்டங்களால், ஒரே நபரின் ஒரு நஷ்டத்துக்கு ஈடாக அதே நபரின் பிற வருமானத்திலிருந்து பொறுப்பு கேட்க முடியாது. அவரா முன்வந்து கட்டினால் தான் உண்டு. இந்த இடத்தில் தான் நிதிக்கொள்கையில் சீர்திருத்தம் தேவை படுது. இதே நிலை தான் அந்த 30 நிறுவனங்களுக்கும்.

அரசு அந்த 30 நிறுவனங்களின் பெயரை கூட வெளியிட மறுக்குது. அதே சமயம் தேனியில் கல்வி கடனின் இரண்டு டியூவை கட்டாத மாணவியின் ஃபோட்டோவை நடுரோட்டில் விளம்பரமா வெச்சாங்க. அரசு பாரபட்சம் பார்க்காமல் நாட்டு நலன் கருதி அந்த 30 நிறுவனங்களின் வாரா கடனையும் வசூலித்தாலே பாதி பொருளாதார பிரச்சனை தீரும். கருப்பு பணம், வரி ஏய்ப்பு ஆகியவையும் கட்டுப்படுத்தினால் டாலருக்கு எதிரான இந்திய ரூபாயின் மதிப்பு பழையபடி 45 ரூபாய்க்கு கீழே வந்துவிட நிறைய வாய்ப்பு இருக்கு.

அதெல்லாம் இருக்கட்டும். இந்த கணக்கீடு (1.76 லட்சம் கோடி) சரிதானா? அல்லது 2ஜியில் சொதப்பின மாதிரி உல்லுலாயி கணக்கான்னு ஒரு கேள்வி இருக்கு இல்லே? உல்லுல்லாயி மாதிரி தான் இருக்கு. அடுத்த பதிவு வரைக்கும் வெயிட் பண்ணுங்க… விரிவா விளக்குறேன். 

கோவையில் மோடி

வரும் செப்டெம்பர் மாதம் கோவையில் நரேந்திரமோடி பெரும் பேரணி நடத்தவிருப்பதான செய்தியுடன் விடிந்தது இன்றைய பொழுது. தமிழகத்திற்கு மோடி வருவது ஆச்சரியமில்லை. சமீப காலமாகவே இந்தியா முழுதும் பயணித்து நாடாளுமன்ற தேர்தலுக்கான முன் பிரச்சாரத்தில் ஈடுபட்டு வருகிறார். அந்த வகையில் தான் அவர் தமிழகத்துக்கு வருகிறார். ஆனால் தலை நகர் சென்னை, பாஜக செல்வாக்காக இருக்கும் குமரி, திருச்சி போன்ற பகுதிகளையெல்லாம் விட்டுவிட்டு, சென்சிட்டிவ்வான கோவையை தேர்ந்தெடுத்தது தான் பல பல மறைமுக செய்திகளை சொல்கிறது.

அது 1998 பிப்ரவரி 14. நான் சென்னையில் பணியாற்றிக்கொண்டிருந்தேன். இரவு செய்தியில் அமிலம் தோய்த்து வந்தது அந்த செய்தி. கோவையில் தொடர் குண்டு வெடிப்பு. கோவை வந்த அத்வானியை குறிவைத்து தாக்குதல். பல பேர் மரணம். தொடர் கலவரம். தீவைப்பு என வந்துகொண்டு இருந்த செய்திகளெல்லாம் வெந்துகொண்டிருந்த மனதில் வேல்பாய்ச்சுவதாகவே இருந்தன. செண்டு பூத்த சோலைகளுள்ள கோவையில் வெடி குண்டு பூத்து கொன்று தீர்த்ததை என்னால் ஜீரணிக்கவே முடியவில்லை.

அதுவரையிலும் தொழில் நகராக, வர்த்தக தலைநகராக விளங்கிவந்த கோவையின் சரிவு அப்போது தான் தொடங்கியது. பல தொழிற்சாலைகள் மூடப்பட்டன. புகழ்மிக்க வர்த்தக நிறுவனங்கள் இடம் பெயர்ந்தன. தொழிலின்றி, நிம்மதியின்றி, எதிர்கால நம்பிக்கையின்றி பலரும் மனதளவில் ஓய்ந்துபோனதோடு, கொலை, கொள்ளை திருட்டு வன்முறை ஆகியவை பெருக தொடங்கின. இன்றுவரையும் அது தொடர்ந்துகொண்டு தான் இருக்கிறது.

இத்தனை வருடம் கழித்து, எல்லா துயரங்களையும் துடைத்து தூர எறிந்துவிட்டு மறுமலர்ச்சியை நோக்கி மெல்ல மேலெழ தொடங்கியுள்ளது கோவை. கேரள எல்லை பகுதிகளிலும், பொள்ளாச்சி சாலையிலும் பல தொழிற்சாலைகள் மெல்ல மெல்ல முளைக்க தொடங்கி, மீண்டும் கோவை தன் பழம்பெருமையை மீட்டெடுக்கும் முயற்சியில் முன்னடி எடுத்துவைக்கும் இந்த வேளையில் தான் இப்படி ஒரு செய்தி. கோவையில் மோடியின் பேரணி.

மோடி பேரணி நிகழ்த்துவதால் என்ன ஆகிவிடப்போகிறது என்கிற எகத்தாள கேள்விக்கு என்னிடம் பதிலில்லை தான். ஆனால் என்ன ஆகிவிடுமோ என்கிற அச்சம் கேள்வி கேட்பவர்களின் மனதிலும் ஒரு ஓரமாக ஒதுங்கி நின்றுகொண்டிருப்பதை அவர்களால் மறுக்க முடியாது.

பாஜக இந்த தேர்தலை சந்திக்கும் விதமே அலாதியானது. தென் இந்தியாவில் முற்றிலுமாக புறக்கணிக்கப்பட்ட ஒரு கட்சி பா.ஜ.க. வட இந்தியாவிலும் மெல்ல தேய்மானத்தில் இருக்கிறது. கிழக்கிந்தியாவில் அதன் நிழல் கூட இன்னமும் வீழவில்லை. இந்த சூழலில், மேற்கு மாநிலங்களில் சிலவற்றில் மட்டும் கிடைக்கும் ஒரு குறைந்த சதவிகித வெற்றியை வைத்து இந்திய நாடாளுமன்றத்தில் செங்கோலோச்ச முடியாது என்பது நன்றாக தெரிந்ததால் தான், திறமையான அரசியல் அறிவுடைய, நிர்வாக திறன் மிகுந்த பலர் இருந்தும், மோடியை முன்னிறுத்துகிறது பா.ஜ.க

மற்ற தலைவர்களை விட மோடியிடம் உள்ள சிறப்பே, வாழைப்பழத்தில் ஊசி ஏற்றுவது போல நாகரீகமான பேச்சாலேயே வன்முறையை விதைத்து, செண்டிமெண்ட் ஓட்டுக்களை அள்ளும் கலை என பல சொல்ல கேட்டிருக்கிறேன். எங்கெங்கெல்லாம் பலவீனமான மனநிலை கொண்ட மனிதர்கள் உள்ளனரோ, எங்கே எளிதில் வன்முறை வெடிக்க வாய்ப்பிருக்கிறதோ, எங்கே எப்படி பேசினால் உணர்ச்சி வசப்பட்டு மக்கள் திரளக்கூடுமோ அவ்வாறான நகரங்களை குறிவைத்தே நரேந்திரமோடியின் பேரணிகள் நடப்பதை பலரும் உன்னிப்பாக கவனித்தே வருகிறார்கள். மங்களூர், ஹைதிராபாத் பேரணிகளும் அவ்வாறு திட்டமிடப்பட்டவையே.

தமிழகம் பொதுவாக அமைதிப்பூங்கா தான் எனினும், கோவை கொஞ்சம் விதிவிலக்கு. சமீப காலமாக தீவிரவாதிகளுக்கான பாதுகாப்பான புகலிடமாக கோவை திகழ்ந்துவருவதை பல பல செய்திகள் செவியிலறைந்து சொல்லிக்கொண்டே இருக்கின்றன. ஒரு பேரிழப்பிலிருந்து மெல்ல மீண்டு சகஜ நிலைக்கு திரும்ப உத்தேசித்துள்ள மக்களை மீண்டும் நொறுங்க செய்வது எளிது என்கிற மனோநிலை பா.ஜ.கவுக்கு வந்திருக்கிறதோ என்கிற ஐயம் வேறு ஆட்கொள்கிறது.

செப்டம்பர் மாதத்துக்கு இன்னும் அதிக நாட்களில்லை. விழாக்காலம், பண்டிகைக்காலம் என மக்கள் மகிழ்ச்சியுடன் இருக்கவேண்டிய தருணத்தில், மனதில் கலக்கத்துடன் கழியவேண்டி வருமோ என்கிற அச்சம் கோவை மக்களுக்கு ஏற்படாதவண்ணம் பாதுகாக்கவேண்டியது தமிழக அரசின் கடமை. மோடி தமிழகத்தில் பேரணி நடத்துவதை தடுக்க தேவையில்லை. ஆனால் வேறு நகரத்துக்கு மாற்ற முயற்சிக்கலாம்.

பார்ப்போம். தமிழக அரசு என்ன செய்யப்போகிறது என்பதை.